Unha mañá de outono

Por Carmen González Bascarán

Vai frío. Estamos a finais de novembro e nótase que estamos en outono.

Hoxe, espértome na casa da miña avoa. Abro os ollos ás sete e poucos minutos nesta mañá de sábado. Non podo durmir polo frío, resulta que a ventá da miña habitación non pecha ben e a brisa fresca e húmida foi entrando pouco a pouco pola noite ata converter o meu dormitorio nun conxelador xigante.

Ríndome. Teño que levantarme e saír de alí canto antes. Noto que teño as orellas e o nariz vermellos, e non sinto os dedos das mans nin dos pés.

Collo a bata e as zapatillas e saio a un corredor longo, estreito e completamente escuro. Ármome de valor e avanzo, primeiro lento e con medo, e despois máis rápido.

Consigo chegar á cociña, tremendo de pés a cabeza.

Quento un pouco de leite no microondas ata que chega a botar fume. Tomo un grolo e a gorxa árdeme, pero sen lugar a dúbidas é capaz de reconfortar ao meu interior.

Achégome á porta da terraza para ver a paisaxe, pero o cristal está empañado e teño que pasar a man.

Estúpida de min, éntranme unhas ganas tolas de saír ao ver tanto amarelo e marrón xunto.

Polo tanto,  póñome os tenis e o abrigo que están ao carón da porta e aventúrome ao frío aínda que non solto o vaso de leite.

Un vento frío córtame a cara en canto abro a porta. Invádenme demasiadas sensacións á vez. O frío volve ao meu corpo, pero as mans mantense quentes grazas á alta temperatura do leite. Varios sons acoden aos meus oídos. As follas roxen con cada paso que dou, porque cobre toda a terraza cunha alfombra amarela, laranxa e marrón; escoito os paxaros fuxir a un lugar cálido ao lonxe; o vento movendo as poucas follas que se manteñen debilmente agarradas ás ramas das árbores; e o mesmo vento resoando nas miñas orellas.

Vexo o tronco das árbores, espidas, e esas poucas follas que quedan balanceándose dun lado a outro.

Dou un sorbo ao leite, ese contraste de calor e frío é agradable e reconfortante.

Pecho os ollos e escoito o río ao lonxe, tres coches antigos pasando pola estrada cercana… e esa brisa fría e constante.

O último que son capaz de escoitar é á miña avoa berrando o meu nome.

Despídome do mundo frío de fóra, e volvo ao interior da casa sobre o ruxir das follas.